Pochodzę z Vazhoor w Kerala, z rodziny w której urodziłem się jako czwarte dziecko. Mam dwie siostry i brata. W 10 klasie zdecydowałem się, że wstąpię do zakonu, aby służyć Bogu. Po ukończeniu szkoły przeczytałem artykuł o św. Janie Bożym i jego Braciach Szpitalnych. Charyzmat św. Jana Bożego i to jak bracia go realizują we współczesnym świecie wywarły na mnie ogromne wrażenie. Poprosiłem więc o przyjęcie do Zakonu i rozpocząłem formację początkową. Był to dla mnie okres intensywnej nauki, wzrastania duchowego i psychologicznego umocnienia. Częścią formacji, którą bardzo lubiłem, było opiekowanie się osobami starszymi w domu opieki, który był obok naszego nowicjatu. Pierwsze śluby, razem z moim towarzyszem nowicjatu, złożyliśmy w 2008 r. Jako scholastyk zostałem posłany na studia na wydziale filologii angielskiej. Życie studenckie było bardzo interesujące. W tym czasie pomagałem też w parafii jako katecheta. Wielu moich kolegów i profesorów w czasie studiów pytało mnie: "Dlaczego chcesz zostać bratem zakonnym? Nie lepiej byłoby zostać księdzem?" Nigdy nie miałem problemów, żeby odpowiedzieć im na tego typu pytania. Chciałem zostać bonifratrem ze względu na charyzmat szpitalnictwa i świadectwo jego realizacji w pracy moich współbraci.