W chwili pisania tego świadectwa, odbywam drugi rok nowicjatu. Kiedy uczęszczałem do szkoły podstawowej, poznałem gorliwych i oddanych nauczycieli, kapłanów i zakonników, którzy wzbudzili we mnie głębokie zainteresowanie ich życiem i pracą. Wychowawcą w moim internacie w trakcie liceum, był brat ze Zgromadzenia Braci Montfortan, który często opowiadał mi o misji swoich współbraci. To miało duży wpływ na moje życie, ja też zapragnąłem poświęcić się dla tych, którzy cierpią. To pragnienie i modlitwa skierowały moje zainteresowanie ku braciom św. Jana Bożego, którzy przychodzili do mojej szkoły, kiedy uczęszczałem do ostatniej klasy liceum, by promować powołania do szpitalnictwa. Bracia opowiadali o swoim życiu i posłannictwie, a moje pragnienie bycia jednym z nich i pomagania osobom w potrzebie umacniało się w przekonaniu, że powinienem stać się bonifratrem. Początkowo martwiłem się o to, jak powiedzieć moim rodzicom o moim wyborze. Prosiłem Pana, aby dodał mi odwagi i w końcu odważyłem się porozmawiać z moim ojcem, który z kolei, porozmawiał z proboszczem. Proboszcz dał mi list dla współbraci ze wspólnoty z Deshgaon, którzy przyjęli mnie z otwartymi ramionami. Byłem z nimi przez rok, następnie udałem się do Poonamallee, w celu odbycia postulatu i nowicjatu. Program nowicjatu Zakonu św. Jana Bożego przewiduje, aby nowicjusze zdobywali wszechstronne doświadczenie wykonując różne posługi. To zdobywanie doświadczenia w szpitalnictwie jest niezwykle cenne w mojej formacji.