Ze szpitalem w Piaskach jestem zwiazana od 1988 roku. Pracę w tym miejscu mogę podzielić na dwa etapy.

W  pierwszym pracowałam jako pielęgniarka i życiu  braci przyglądałam sie z boku bez wiekszego zainteresowania. W 2000 r. Szpital zamknięto i zwrócono Zakonowi. Odebrałam  to jako utratę miejsca pracy.

W 2005 roku ówczesny Przeor w imieniu Zakonu Bonifratrów zaprosił mnie i wiele innych osób do współtworzenia nowego dzieła. Przeor pokazał nam Jana Bożego       i jego szpitalnictwo. Pokazał jak swoją codzienną pracą na każdym stanowisku, odpowiednim zarządzaniem służyć chorym i współpracownikom,  jak tworzyć wspólnotę.

Moje wyobrażenie opieki pełnej miłości, oddania i współpracy na rzecz potrzebujących urzeczywistniało się w realizowanej misji. Mimo różnych trudności      i relacji, to postawa  braci, współpracowników i wolontariuszy, autentyczne zaangażowanie w rehabilitację  i opiekę nad chorymi  były i są najważniejszymi elementami wpływającymi na zadowolenie pacjentów, dobrą opinię  o szpitalu, jego renomę.

Jestem szczęśliwa, że pracuję w Domu Bożym, że na nowo odkryłam to miejsce. Dla mnie Chrystus jest w centrum Szpitala, jest w drugim człowieku. Klękam przed ołtarzem. Dziękuję za dobro, powierzam troski. Gdy, po ludzku, problemy wydają się nie do udźwignięcia Pan Bóg zsyła mi potrzebnych ludzi i rozwiązania.  Dzięki temu miejscu przemieniło się moje życie duchowe, rodzinne i zawodowe. Na początku  miałam dobrego przewodnika. Jan Boży jest dla mnie inspiracją  w naśladowaniu Chrystusa.