Pochodzę z ubogiej rodziny i dlatego musiałam pracować już od najmłodszych lat wykonując ciężkie i słabo opłacane prace. Tak było aż do momentu, kiedy 15 lat temu Zakon Szpitalny św. Jana Bożego zatrudnił mnie w swoich strukturach. Tutaj dzięki charyzmatowi szpitalnictwa nauczyłam się dzielić z innymi z miłością i oddaniem.

Dwie książki pomogły mi w moim podejściu do pracy: Biografia św. Jana Bożego oraz Karta Tożsamości.

W 2008 roku otrzymałam nagrodę św. Rafała dla najlepszego pracownika Kurii Prowincjalnej. W 2011 roku br. Jairo Urueta, Prowincjał, zaproponował mi pracę na stanowisku recepcjonistki i tym zajmuję się z pełnym zaangażowaniem do dzisiaj.

Przez swój sposób życia i poświęcenie dla służby, bracia dali mi wspaniały przykład, a przy tym pomogli mi zmienić nie tylko moje życie, ale i życie mojej rodziny i otoczenia. Wspomnieć muszę ojca Jenaro, który pobłogosławił mnie drżącą rękę, kiedy podawałam mu ostatnią kawę tuż przed jego śmiercią. Albo br. Joaquķna Gavirię, który na mój widok wykrzyknął najpiękniejsze słowa, jakie kiedykolwiek usłyszałam: „Nie przyszedł Bóg, ale posłał swojego anioła!”.

Jestem bardzo wdzięczna, że mogę być częścią Rodziny Szpitalnej. Widzę też, jak nowe pokolenie braci i współpracowników zmienia swoje życie, żeby służyć i kontynuować dziedzictwo św. Jana Bożego pomimo wszystkich trudności, które obecnie się pojawiają.