Mijają 22 lata od momentu, kiedy odpowiedziałem na Boże wezwanie radykalnego oddania się służbie Jemu i chorym.

Są to lata wdzięczności, choć niepozbawione trudności życia codziennego. Moje doświadczenie charyzmatu szpitalnictwa zawsze naznaczone było całkowitą ufnością w obecność Jezusa we wszystkich zdarzeniach mojego życia. Bo „Któż mógłby oddzielić mnie od miłości Chrystusa"? Wiem z całą pewnością, że dziś jestem tam, gdzie chce Bóg i każdego dnia staram się bronić praw potrzebujących w miejscu, w którym się znajduję, bo tego wymaga ode mnie poczucie odpowiedzialność i posłuszeństwo.

Św. Jan Boży ma dla mnie szczególne znaczenie nie tylko jako osoba godna podziwu. On ukształtował mnie wewnętrznie i sprawił, że mogę z radością, w pełnej wolności i bliskości, głosić Dobrą Nowinę w miejscu, gdzie jestem.

Styl życia wspólnotowego i charyzmat, który wyróżnia Zakon w świecie, bardzo mnie fascynują, dlatego ciągle staram się zachęcać innych do wkroczenia na tę drogę podążania za Jezusem. Już od 13 lat pracuję w ośrodku powołaniowym młodzieży i towarzyszę w rozeznaniu powołania osobom, które zastanawiają się, czy życie konsekrowane może być ich drogą życia.

Szpitalnictwo jest zawsze szczęściem i wolnością.