Moje doświadczenie pracy, jako pracownik socjalny w tym dziele, było dla mnie bardzo ważne. Nie tylko rozwijałam się zawodowo, ale znalazłam też drugą rodzinę i nawiązałam cenne przyjaźnie. Atmosfera w poradni oraz współpraca z kolegami i koleżankami, z którymi dzieliłam 25 lat dyżurów, były bardzo przyjazne. Odkryłam świat niepełnosprawności i udało mi się nawiązać nie tylko koleżeńskie stosunki w pracy, ale także utrzymać szczere przyjaźnie, zbudować poczucie przynależności do dzieła, przyjąć wartości Zakonu, jako moje własne i przełożyć je na praktykę szpitalnictwa, na pierwszym miejscu zawsze stawiając pacjenta.

Radość z oglądania efektu naszej wielowymiarowej i interdyscyplinarnej pracy przy ratowaniu dzieci, atmosfera w pracy, serdeczność braci są psychologiczną i emocjonalną zapłatą za nasz trud.

Od trzech lat pracuję w dziale kadr, co oznacza zupełnie inne doświadczenie, stawienie czoła innym problemom i zajmowanie się przede wszystkim potrzebami współpracowników i ich relacjami z dyrekcją dzieła. Mamy nadzieję, że uda nam się przekazać i zaszczepić wszystkim współpracownikom charyzmat św. Jana Bożego. Chcielibyśmy, żeby żyli duchem szpitalnictwa w codziennych zadaniach i trudach, aby nasza praca była nie tylko opieką nad potrzebującymi, ale też równocześnie najpiękniejszą modlitwą.