Moje życie wiary kształtowało się we wspólnocie młodych ludzi, którzy byli w mojej parafii. Tam uformowałem się jako chrześcijanin i umocniłem moją wiarę. Czułem, że Bóg powołuje mnie do czegoś, ale nie wiedziałem do czego! Pewnego dnia mój przyjaciel opowiedział mi o braciach św. Jana Bożego i nie wiem dlaczego, ale bardzo mnie ten temat zainteresował. Poszukiwałem więcej informacji na ich temat w różnych czasopismach, a gdy je znalazłem, czytałem z wielkim zainteresowaniem. Postanowiłem napisać list, prosząc o więcej informacji. Po niedługim czasie, otrzymałem odpowiedź od promotora powołań i zaproszenie, aby ich odwiedzić.

Po kilku spotkaniach i czasie spędzonym z braćmi, a także po głębszym zastanowieniu się nad tym, czy posługa chorym umysłowo jest w mojej mocy i czy nadaję się do życia zakonnego, postanowiłem wstąpić do Zakonu. Oczywiście decyzje tę podjąłem po dłuższym czasie spędzonym na modlitwie i po przezwyciężeniu moich lęków oraz zebraniu odwagi do pozostawienia mojej dotychczasowej pracy i moich bliskich.

Po 30 latach konsekracji Panu oraz moich wzlotach i upadkach, z wdzięcznością mogę powiedzieć Bogu: dziękuję za dar powołania, dziękuję za dar szpitalnictwa! Bóg ofiarował mi możliwość i radość służenia chorym, osobom starszym, dzieciom i wszystkim innym potrzebującym.