56 LAT SŁUŻBY SZPITALNICZEJ

Kiedy sięgam pamięcią wstecz i zastanawiam się nad 56 latami przeżytymi w duchu charyzmatu szpitalnictwa, nasuwa mi się myśl, że obecność Boga była i jest fundamentem i motorem mojego życia. To On jest najważniejszą osobą na mojej drodze, wsparciem i ożywiającą siłą, która motywuje mnie do działania oraz nadaje sens mojej konsekracji w szpitalnictwie.

Przypominam sobie dzień, w którym – sam nie wiem dobrze czemu – opuściłem swoją wioskę i wstąpiłem do kolegium apostolskiego Braci św. Jana Bożego w Palencji. Ta decyzja odmieniła moje dalsze losy.

Od tego momentu mogę wyróżnić kilka etapów w moim życiu. Pierwszy to misja do Boliwii. To było coś zupełnie innego i wywarło ogromny wpływ na moje spojrzenie na świat. Zetknąłem się z inną kulturą, innymi ludźmi, innymi potrzebami. To zburzyło schematy, jakimi żyłem dotychczas i zmieniło także sposób przeżywania konsekracji.

Po powrocie do Hiszpanii rozpoczął się drugi etap - pracy w różnych dziełach. Byłem odpowiedzialny za animowanie grup wspólnotowych oraz zarządzanie wieloma dziełami.

Teraz trwa trzeci etap, chyba ostatni. Jest nim moja choroba. Jestem – jak zawsze – otwarty na wypełnianie woli Bożej i walczę o powrót do zdrowia. To czas, kiedy mam szansę zrozumienia, jak słabość i cierpienie także mogą służyć dziełu szpitalnictwa. Jest to zupełnie inny wymiar prowadzenia misji szpitalnictwa, w którym jest także miejsce na dialog i ewangelizację.