Jestem bonifratrem należącym do Delegatury Prowincjalnej w Papui Nowej Gwinei. Jako młody Papuańczyk utwierdziłem się w moim powołaniu do szpitalnictwa widząc, jak bracia reagują na potrzeby najbardziej opuszczonych członków społeczeństwa. Dobrym tego przykładem są dla mnie niedzielna liturgia w Wewak, w której regularnie uczestniczę. Wewak to duże miasto na północno-wschodnim wybrzeżu Papui Nowej Gwinei. Znajduje się tam więzienie i dwóch braci idzie tam każdej niedzieli, by zapewnić więźniom opiekę duszpasterską. Bardzo rzadko udaje nam się zabrać ze sobą księdza, by odprawił Mszę świętą. Prowadzimy zatem modlitwę dla więźniów. Bardzo mnie smuci widok młodych więźniów wchodzących do kaplicy pod eskortą straży. Życie w niewoli sprawiło, że stracili część swojego człowieczeństwa. Kaplica to po prostu otwarta szopa z blaszanym dachem, bez ścian. Ma ołtarz i mównicę. Ozdabiamy kaplicę kwiatami i akompaniujemy śpiewy grą na gitarze. Mamy również duży transparent, na którym widnieje postać św. Maksymiliana Kolbe. Jest on patronem naszego duszpasterstwa. Więźniowie lubią jego historię. Czasami opowiadamy im, że założyciel naszego Zakonu też spędził jakiś czas zamknięty w szpitalu w Grenadzie, ale to nie powstrzymało go od pomagania jego towarzyszom niedoli, gdy tego potrzebowali.