Nazywam się Joseph Smith, jestem bratem zakonnym. Pełnię funkcję delegata generalnego dla Regionu Azji i Pacyfiku oraz Ameryki Północnej. Z racji pełnionej funkcji odwiedziłem ostatnio dzieło Zakonu w Walamu, odległej wiosce w Papui Nowej Gwinei. Poznanie pracy, którą tam wykonują nasi bracia, pogłębiło moje zrozumienie powołania do szpitalnictwa realizowanego na sposób św. Jana Bożego. W Walamu młodzi bracia Papuańczycy wiodą żywot pełen prostoty i służby dla ludzi z wioski. Zapewniają opiekę medyczną dla około 400 uczniów i nauczycieli z wiejskiej szkoły zbudowanej z gałęzi i innych surowców naturalnych. Zajmują się również podstawowymi potrzebami zdrowotnymi tysięcy ludzi mieszkających w sąsiednich wioskach. Mieszkańcy tych wiosek są odcięci od świata i nie mają łatwego dostępu do służby zdrowia. Opieka, jaką bracia, w wierny i pełen szacunku sposób, otaczają dzieci i dorosłych przychodzących do ich wiejskiej kliniki, jest niezwykle inspirująca. Byłem w wielu dużych, dobrze wyposażonych kaplicach i kościołach Zakonu, ale najbardziej zapadło mi w pamięć zgromadzenie się na modlitwie tej małej szpitalnej wspólnoty w wieczór naszego przybycia. Wspólnie odmówiliśmy modlitwę wieczorną w malutkiej kapliczce wykonanej z gałęzi, bez okien, z brudną podłogą, z małą świeczką i pochodniami trzymanymi w rękach, by oświetlać sobie tekst modlitwy. Gdy rozmawiamy o Szpitalnictwie św. Jana Bożego w dzisiejszym świecie, od razu myślę o pracy braci z ubogimi ludźmi z Walamu w Papui Nowej Gwinei.