BENEDYKT MENNI - dziś wyniesiony na ołtarze - był wiernym naśladowcą św. Jana Bożego i jako taki, poprzez swoje słowa i dzieła, był heroldem Ewangelii Miłosierdzia i nowym prorokiem szpitalnictwa.

Młodość i powołanie szpitalnicze

Urodził się w Mediolanie 11 marca 1841 r. i tego samego dnia został ochrzczony. Rodzice nadali mu imiona Anioł Herkules, jakby przeczuwając ducha i siłę, które będą charakteryzowały jego osobowość.

Był piątym z piętnastu dzieci urodzonych z małżeństwa Ludwika Menni z Luizą Figini. W ciepłym i otwartym domu rodzinnym, przyszły święty znalazł dogodne warunki do rozwoju intelektualnego i osobowościowego.

Bóg powołał go wcześnie: wierny swemu sumieniu, zostawił dobrą pracę w banku, i w duchu chrześcijańskiego miłosierdzia wobec cierpiących, zaoferował swoją pomoc przy transporcie żołnierzy rannych w bitwie pod Magentą, koło Mediolanu.

Poruszony przykładem oddania i poświęcenia bonifratrów, w wieku 19-stu lat poprosił o przyjęcie do Zakonu Szpitalnego św. Jana Bożego.

Rozpoczął życie zakonne ofiarując się Bogu w służbie chorym. Zgodnie z tradycją przyjął wtedy nowe imię Benedykt – dlatego dzisiaj czcimy go, jako św. Benedykta Menni.

Formacja i misja szpitalnicza

W trakcie studiów pielęgniarskich i kapłańskich, umocniło się jego powołanie i ukształtowała osobowość zakonno-szpitalna. Oddał się do całkowitej dyspozycji przełożonym, realizując misję na rzecz najbardziej potrzebujących członków społeczeństwa, w tym wielu chorych.

Hiszpania, kolebka Zakonu Szpitalnego, przeżywała okres walk politycznych i otwartej niechęci wobec zakonów. W tym czasie dzieło św. Jana Bożego prawie przestało tam istnieć. Konieczny był impuls odnowy i Benedykt Menni stanie się osobą, którą Opatrzność wybierze do realizacji tego zadania.

W 1867 r. został posłany do Hiszpanii. Tam zrealizował swoje wielkie dzieła: odnowił działalność Zakonu św. Jana Bożego i założył Zgromadzenie Sióstr Szpitalnych od Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Jego dobroć, ogromne zdolności i silny charakter pomogły mu w pokonaniu wielu trudności oraz w stworzeniu nowych dzieł na rzecz chorych i integralnej opieki nad nimi.

Odnowiciel Zakonu Szpitalnego

Do Hiszpanii został wysłany przez ówczesnego Przeora Generalnego Zakonu, O. Jana M. Alfieri (który zawsze go wspierał). Otrzymał także błogosławieństwo od Papieża Piusa IX. Jeszcze przed opuszczeniem Rzymu Benedykt Menni pokazał swoją silną wolę i zdecydowanie. Zaledwie po kilku miesiącach, otworzył w Hiszpanii, w Barcelonie (1867), pierwszy szpital dziecięcy, który zapoczątkował jego niezwykłe dzieło odbudowy, które będzie prowadził przez kolejnych 36 lat.

Od samego początku, dzięki jego zaangażowaniu powołaniowemu, dołączali do niego liczni i hojni naśladowcy, dzięki którym mógł kontynuować tworzenie nowych instytucji szpitalnych, które powstały w Hiszpanii, Portugalii i Meksyku, oraz w wielu innych miastach Nowego Świata.

Założyciel Zgromadzenia Sióstr Szpitalnych

Po przybyciu do Grenady (w 1878 r.), do Benedykta Menni, zgłaszają się dwie młode kobiety, Józefina Recio i Maria de las Angustias Giménez, które to w 1881 r. staną się zaczynem nowego dzieła opiekuńczego, specjalizującego się w opiece nad chorymi umysłowo kobietami.

Swoje korzenie mają w Ciempozuelos (Madryt), tam powstaje dom macierzysty “Zgromadzenia Sióstr Szpitalnych od Najświętszego Serca Pana Jezusa”, które Stolica Apostolska zatwierdziła w 1901 r.

Znakiem ich tożsamości w posłudze szpitalnej są następujące słowa: “Modlić się, pracować, być cierpliwym, cierpieć, kochać Boga i milczeć".

Benedykt Menni, jako Założyciel i ojciec duchowy, tchnął w nie swego ducha janowego, prowadząc przez ponad 30 lat ich formację ascetyczno-szpitalną.

W krótkim czasie, nowy Instytut rozpościera skrzydła swojego miłosiernego dzieła, prowadząc działalność w różnych krajach Europy i Ameryki Łacińskiej, a następnie także w Afryce i Azji. W chwili kanonizacji ich Założyciela, Benedykta Menni, siostry są obecne w 24 krajach, prowadząc ponad 100 ośrodków szpitalnych.

Wizytator i przełożony generalny Zakonu

Wielkie dzieło, którego Benedykt Menni dokonał, jako odnowiciel i założyciel rozprzestrzeniało się bardzo szybko; Stolica Apostolska mianował go wizytatorem apostolskim (1909-1911), a następnie przełożonym generalnym Zakonu (1911), jednak po roku musiał zrezygnować z tego urzędu ze względów zdrowotnych, jak również z powodu wynikłych nieporozumień.

Przez ostatnie dwa lata przed śmiercią, prowadził pełne pokory życie pokutne. Zmarł w opinii świętości w Dinan, we Francji, 24 kwietnia 1914 r.