Św. Benedykt Menni urodził się w Mediolanie 11 marca 1841 r. Okrucieństwa wojny i przykład poświęcenia bonifratrów wzbudziły w nim powołanie do życia szpitalniczego. Pierwszego maja 1860 r. Angelo Ercole Menni wstąpił do nowicjatu szpitala Santa Maria d'Aracoeli w Mediolanie, przyjmując imię zakonne Benedykt. Złożył śluby czasowe, a po trzech latach śluby wieczyste. W 1867 r. z błogosławieństwem otrzymanym od Piusa IX udał się do Hiszpanii w celu odnowy Zakonu Szpitalnego na Półwyspie Iberyjskim. Pod koniec swojego życia Benedykt zajmował najwyższe stanowiska w Zakonie. Papież św. Pius X w 1911 roku mianował go Generałem Zakonu. Podczas krótkiego okresu swojego generalatu, Benedykt cierpiał z powodu nieporozumień i oszczerstw, które doprowadziły go do rezygnacji z tego urzędu. On sam w liście do sióstr napisał: „…poza tą miłością (Jezusem) ziemia jest wygnaniem, spustoszeniem, więzieniem; podczas gdy ta miłość przemienia bóle, cierpienia, krzyże, pogardę, więzienie w najwyższe dobro”.

Benedykt zmarł w Dinan, we Francji, rankiem 24 kwietnia 1914 r. Jego doczesne szczątki spoczywają w Ciempozuelos w Domu Macierzystym Zgromadzenia Sióstr Szpitalnych, których był założycielem.