Kościół
synodalny w misji
Do wszystkich Braci i wspólnot Zakonu
Drodzy Współbracia!
2 lutego będziemy obchodzić w
całym Kościele XXVIII Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, dlatego pragnę
przekazać moje życzenia wszystkim naszym współbraciom oraz braciom i siostrom z
innych zakonów, którzy z nami współpracują i dzielą z nami naszą misję. Jeszcze
raz zachęcam do obchodów tego dnia, dziękując Panu za dar życia konsekrowanego,
które jest bogactwem Kościoła, a zwłaszcza za dar powołania, udzielony braciom
należącym do naszego Zakonu.
W zeszłym roku, z okazji
Światowego Dnia Konsekrowanego, w moim liście nawiązałem do synodalności, jako
tematu, przygotowywanego wówczas Synodu. Jak wiadomo Synod na temat
synodalności odbędzie się w dwóch etapach: pierwszej sesji, która odbyła się w
październiku 2023 r. i drugiej, która odbędzie się w październiku tego roku.
Możemy zatem powiedzieć, że trwa on cały czas, a Kościół zachęca nas do dalszej
modlitwy i przygotowań do drugiego etapu oraz podążania razem z całym ludem
Bożym i Kościołem, którego życie konsekrowane stanowi ważną część.
Na zakończenie pierwszej sesji
opublikowano sprawozdanie podsumowujące, zatytułowane „Kościół synodalny w
misji”, zawierające szereg bardzo ważnych aspektów i tematów, nad którymi
należy się zastanowić, i które będą nadal dyskutowane podczas drugiej sesji w
tym roku. Perspektywa synodalna reprezentuje przyszłość Kościoła, jak
stwierdzono na pierwszej sesji. Cały dokument podsumowujący, zawiera zbieżności,
kwestie do podjęcia i propozycje, które należy rozeznać w 20 podstawowych obszarach
życia Kościoła. Jedno z nich dotyczy życia konsekrowanego. Jest to punkt
dziesiąty, znajdujący się w drugiej części tekstu pt.: Wszyscy uczniami,
wszyscy misjonarzami. Poniżej cytuję kilka bardziej interesujących punktów z
tej sekcji:
a) Na przestrzeni wieków
Kościół zawsze doświadczał daru charyzmatów, poprzez które Duch Święty go
ożywia i odnawia, od najbardziej nadzwyczajnych do najprostszych i najbardziej
rozpowszechnionych. Święty Lud Boży z radością i wdzięcznością rozpoznaje w nich
opatrznościową pomoc, dzięki której sam Bóg podtrzymuje, kieruje i oświeca
swoją misję.
b) Wymiar charyzmatyczny
Kościoła przejawia się w sposób szczególny w życiu konsekrowanym, z bogactwem i
różnorodnością jego form. Jego świadectwo przyczyniało się w każdym czasie do
odnowy życia wspólnoty kościelnej, okazując się antidotum na powracającą pokusę
światowości. Różne rodziny zakonne ukazują piękno podążania za Panem, na
szczytach modlitwy i na drogach świata, w formach życia wspólnotowego, w
samotności pustyni i na granicy wyzwań kulturowych. Życie konsekrowane
niejednokrotnie jako pierwsze dostrzegało zmiany w dziejach i uchwyciło
wezwania Ducha. Także dzisiaj Kościół potrzebuje jego proroctwa.
Wspólnota chrześcijańska spogląda również z uwagą i wdzięcznością na
wypróbowane praktyki życia synodalnego i rozeznawania wspólnego, które
wspólnoty życia konsekrowanego rozwinęły na przestrzeni wieków. Od nich również
wiemy, że możemy uczyć się mądrości podążania razem. Wiele zgromadzeń i
instytutów praktykuje dialog w Duchu Świętym lub podobne formy rozeznawania
podczas kapituł prowincjalnych i generalnych, aby odnowić struktury, przemyśleć
styl życia oraz wprowadzić nowe formy służby i bliskości z najuboższymi. Jednak
w innych przypadkach można zauważyć utrzymywanie się stylu autorytarnego, który
nie pozostawia miejsca na braterski dialog.
c) Z równą wdzięcznością Lud
Boży rozpoznaje zaczyn odnowy obecny we wspólnotach o długiej historii oraz w
rozkwicie nowych doświadczeń wspólnot kościelnych. Stowarzyszenia świeckich,
ruchy kościelne i nowe wspólnoty są cennym znakiem dojrzewającej współodpowiedzialności
wszystkich ochrzczonych. Ich wartość polega na promowaniu komunii między
różnymi powołaniami, na dynamizmie, z jakim głoszą Ewangelię, na bliskości z
tymi, którzy doświadczają marginalizacji ekonomicznej lub społecznej oraz na
zaangażowaniu w działania na rzecz dobra wspólnego.
d) Przypadki różnego rodzaju
nadużyć wobec osób konsekrowanych i członków wspólnot świeckich, zwłaszcza
kobiet, sygnalizują istnienie problemu w sprawowaniu władzy i wymagają
zdecydowanych i odpowiednich działań
a) Jest wiele obszarów, w
których dokonuje się formacja Ludu Bożego. Oprócz formacji teologicznej
wspomniano o szeregu konkretnych kompetencji: współodpowiedzialności,
słuchaniu, rozeznawaniu, dialogu ekumenicznym i międzyreligijnym, służbie
ubogim i trosce o nasz wspólny dom, zaangażowaniu jako „misjonarze digitalni”,
ułatwianiu procesów rozeznawania i rozmowy w Duchu Świętym, budowaniu
konsensusu i rozwiązywaniu konfliktów. Szczególną uwagę należy zwrócić na
formację katechetyczną dzieci i młodzieży, która powinna zakładać czynny udział
wspólnoty. (Punkt 14 nt.
formacji). Odnośnie tego tematu zachęcam do odwiedzenia strony internetowej, w
kilku językach, na której dostępne są materiały formacyjne na temat tego wszystkiego,
o czym przed chwilą wspomniałem: https://formaciononline.bc.edu
To tylko niektóre punkty z
bogatego sprawozdania podsumowującego z pierwszej sesji, do przeczytania,
przemyślenia i podzielenia się nimi we wspólnocie.
Jak wiecie, w październiku odbędzie
się w Częstochowie LXX Kapituła Generalna. Chcemy, żeby było to doświadczenie synodalne,
zgodne z tym, do czego zachęca nas Kościół. W tym duchu ją przygotowujemy i
zachęcamy do udziału w grupach przygotowawczych, które powstają w prowincjach.
Całą Rodzinę Szpitalną św. Jana Bożego prosimy o modlitwę w intencji Kapituły
Generalnej, aby Duch Święty ją prowadził i aby przyniosła upragnione owoce.
Gratulujemy wszystkim Braciom należącym do naszej Rodziny św. Jana Bożego otrzymanego daru powołania szpitalniczego! Przeżywajmy je z radością i dziękujmy za nie Bogu!
Zjednoczeni
w Panu i św. Janie Bożym, przyjmijcie braterskie pozdrowienia!
Br. Jesús Etayo
Przełożony
Generalny