Św. Jan Grande, Święty tak odległy a jednak tak bliski
Św.
Jan Grande urodził się w Carmonie (Sewilla, Hiszpania) w 1546 roku. Był
zakonnikiem o niezwykłej ludzkiej głębi i wielkiej mistycznej duchowości,
uważanym wśród bonifratrów za pioniera nowoczesnej opieki, człowieka Bożego, w
którym wiara i nauka znalazły doskonałą harmonię wyrażającą się w prostym
językiem miłości i miłosierdzia. Żył w trudnym czasie, w którym przepaść między
biednymi a bogatymi była przeogromna. Jan Grande zawierzył całe swoje życie Jezusowi. Podczas
pierwszego etapu jego życia widzimy go jako pustelnika szukającego Boga w
modlitwie i samotności; pustelnika wyjątkowego, uważnego na znaki czasu. Życie
modlitwą i pokuta nigdy nie odcinały go od rzeczywistości, ani nie izolowały od
reszty świata; wręcz przeciwnie, doskonale umiał dostrzec rzeczywistość bólu,
cierpienia i marginalizacji w swoim otoczeniu. Tylko ludzie o głębokiej
duchowości i szczególnej wrażliwości są w stanie zrozumieć rzeczywiste,
egzystencjalne potrzeby ludzkiego życia. Możemy więc określić go jako
prawdziwego mistyka szpitalnictwa, bowiem każde nowe dzieło Boże ma swoje
źródło w mistycznym spojrzeniu na rzeczywistość.
„Jan
Grzesznik”, jak sam się nazywał, przeszedł od życia pustelniczego do opieki nad
ubogimi, chorymi, więźniami, najbardziej zepchniętymi na margines i nieuleczalnie
chorymi w czasach naznaczonych głodem, epidemiami i straszną nędzą. Jego silny
temperament duchowy, zdolności przedsiębiorcze i organizacyjne skłoniły go do
podjęcia się reformy i reorganizacji opieki zdrowotnej w Jerez de la Frontera
(Kadyks, Hiszpania), gdzie zajął zdecydowane stanowisko wobec nadużywania
władzy oraz marnowania zasobów pochodzących ze zbiórek i darowizn na rzecz
szpitali.
Swoje
życie poświęcił apostolatowi miłosierdzia, „zarządzaniu” swoimi szpitalami i
modlitwie, oddając się całkowicie Bogu. W wieku 54 lat, zaraził się dżumą
niosąc pomoc chorym w Jerez de la Frontera (Hiszpania) i tam też wkrótce zmarł.
Został
beatyfikowany przez Piusa IX 3 listopada 1853 r. i kanonizowany przez Jana
Pawła II 2 czerwca 1996 r.
Z
Postulatury Generalnej
